یادم میاد اوایل سال 90 بود که مطلبی رو با عنوان «اولین گناه » در وبلاگ قرار دادم و در اون گفته بودم مواظب باشیم و تا جایی که می تونیم مراقبت کنیم که در سال جدید مرتکب گناه نشیم یا لااقل گناه جدید نکنیم ، القصه ، زمان گذشت و رسیدم به امروز که آخرین روز سال 90 هست و حالا اما وقتی به گناه شمار امسالم نگاه می کنم ، احساس شرم می کنم ، پارسال مثلا مراقب بودم که گناه نکنم و الان تعداد گناه هام هم از دستم خارج شده، راستی یاد راهیان نور افتادم ، گریه ی خالصانه ی بچه های ورودی رو که می دیدم خیلی به حالشون غبطه می خوردم و یادم هست از یکی از دوستان پرسیدم بنظرت چرا ما دیگه نمی تونیم مثل اونا گریه کنیم ؟ دوستم گفت : هرچی باشه ما چهار سال تو این دانشگاه گناه کردیم، نگاه به نامحرم مگه اشک چشم واسه آدم میزاره ؟ آره دوستم راست می گفت ، چهار سال بودیم در این میدان و هرچه می گذره گناهکار تر می شیم ، امروز شاید خوب بهانه ای باشه برای توبه ، که از خدا بخواهیم که ما رو ببخشه که دعای امام سجاد علیه السلام رو در حق ما برآورده کنه «الهی و عمرنی مادام عمری بذلة فی طاعتک فاذا کان مرتعا للشیطان فاقبضنی الیک؛ خدایا مرا عمر عطا کن مادام که عمرم صرف اطاعت بشود، اگر بنا است زندگیم چراگاه شیطان گردد، مرا هر چه زودتر به سوی خود ببر»
امروز شاید روز عذر خواهی باشه نزد امام زمان که چطور ایشون رو گرفتار کردیم ، در روایات ما هست حضرت به خاطر گناه های ما آواره ی بیابان هاست ، که عذر بخوایم از حضرت بخاطر کارهامون ، که استغاثه کنیم به پیشگاه حضرت که یه نگاهی به ما بکنه ، و عذر بخوایم از حضرت به خاطر تمام الطافی که در حق ما کردند و ما اونا رو جاهلانه پای خودمون نوشتیم و یادمون باشه اگر هنوز توفیقی هست از دعای حضرته و چه زیبا می گفت شاعر :
گفتم به کام وصلت خواهم رسید روزی
گفتا درست بنگر شاید رسیده باشی
