ریش ها و نیش ها

چند روز پیش بود که در وبلاگ یکی از دوستان مطلبی را می خواندم که راجع به نقد یه فیلم طنز داخلی بود ، بعد رفتم سراغ نظرات وبلاگ و اونا رو یکی یکی مرور کردم ، یه نظر توجه منو خیلی به خودش جلب کرد ، اگر درست یادم مونده باشه این طور نوشته بود که « اگر جلوی شما آدمای ریش دار رو نگیری از صبح تا شب توی تلویزیون روضه پخش می کنید و .... »

البته من با اون مطلب و این نظر کاری ندارم و این قضیه رو به عنوان مصداقی از نوعی تفکر خاص که امروزه  در جامعه مشاهده می کنیم ، در اینجا ذکر کردم ، طرز تفکری که در پی ایجاد نوعی بد بینی و خشک نشان دادن افراد مذهبی است و ریش نشانه ای برای افراد مذهبی جامعه است .

خیلی دوست داشتم که در این مطلب به ریشه های این تفکر بپردازم و تا حدی که توانایی داشتم به بررسی جریانی که در پی القای روشنفکری ( بخوانید کوته فکری – البته در اینجا _) در افراد جامعه بخصوص قشر دانشگاهی آن هشتندئ بپردازم  اما ترجیح دادم در این مطلب کمی در مورد ریش صحبت کنم . ( اینکه روشنفکران چه کسانی هستند و افراد کوته فکری که روشنفکری رو تقلید کورکورانه از غرب و کنار گذاشتن احکام اسلام می دانند چه فرقی با ۀنها دارند رو شما بهتر از بنده می دونید.)

اول باید این موضوع رو تبیین کنم که چرا ریش را نشانه ای برای افراد مذهبی می دانند و آیا واقعا تمام دین وایمان  آدمها به ریششان بستگی دارد ؟

در ابتدا باید عرض کنم که هیچکدام از مراجع فعلی تراشیدن ریش رو جایز نمی دانند ، بنابراین تراشیدن ریش عمل حرامی است و زمانی این امر اهمیت پیدا می کند که به این نکته توجه داشته باشیم که این عمل کاملاً آشکار است ، پس کسی که ریش خود را می تراشد عمل حرامی را آشکارا انجام داده است و به همین خاطر است که اکثریت علما این افراد را عادل نمی دانند و حتی برخی آنها را فاسق به شمار می آورند ( منظور اصطلاح فقهی عادل و فاسق است .)

و اما این نکته که آیا تمام افرادی که ریش دارند ، مسلمان کاملند و عاری از اشتباهند ، پر واضح است که این طور نیست ، اما می توان گفت تمام افرادی که احکام اسلامی را کاملاً رعایت می کنند ریش خود را نمی زنند .

البته منظور بنده این نیست که افراد بی ریش تماماً افراد بی دین و فاجری هستند ، خیر ، شخصاً افراد زیادی رو می شناسم که انسان های بسیار سالم و پاکی هستند اما غالباً یا به دلیل نا آگاهی و یا به خاطر جوی که در آن قرار گرفته اند ، این کار را انجام داده اند ، جوی که امروز بخصوص در فضای دانشگاه زیاد مشاهده می شود ، از برخوردهای برخی اساتید گرفته تا گوش و کنایه های برخی از دانشجویان و نگاههای معنی دار برخی از مرم .

اما نگرانی و تأسف ما نه به خاطر چند رفتار سبک و نگاه خاص است که ما مدعی ادامه ی راه کسانی هستیم که در راه حفظ دین خود از جان و مال و خانواده ی خود گذشتند ، بلکه درد ما از این است که بعد از گذشت 32 سال از انقلاب اسلامی تهاجم فرهنگی بلایی یر سر افراد جامعه ما آورده است که رعایت ابتدایی ترین احکام اسلامی را عقب ماندگی و تحجر و افراد مؤمن را امّل می خوانند. و ایا در جامعه ای که در آن ابتدایی ترین شعائر اسلامی مورد تمسخر قرار می گیرند ،آیا می توان به پیاده کردن  دستوراتی مانند عدالت و امر به معروف و نهی از منکر فکر کرد ؟ و حال اگر کشور خودمان را بعد از انقلاب با دیگر کشورها که اکثراً محو تفکرات سکولار هستن مقایسه کنیم ، مثل بهشت است در مقابل جهنم و این یعنی : الهم عجل لویک الفرج